دو سال پس از آغاز جنگ جهاني دوم يعني در تاريخ 25 اوت 1941 (سوم شهريور 1320) نيروهاي اتحاد جماهير شوروي و دولت انگلستان، علي رغم اعلام بي طرفي دولت ايران؛ در يک حمله ضربتي اقدام به بمباران شهرهاي ايران و پيشروي در آن کرد.
در نيمه اول شهريور 1320 تهران را به تصرف درآوردند و با اين شهر همچون يک شهر اشغال شده رفتار نمودند.
پس از تصرف تهران، رضاشاه تحت فشار نيروهاي متفقين در تاريخ 25 شهريور 1320 استعفانامه ي خود را مبني بر کناره گيري از سلطنت اعلام و به اجبار، سلطنت را به پسرش محمدرضا پهلوي واگذار نمود.
کناره گيري رضاشاه از سلطنت تأثيري در خروج نيروهاي بيگانه نگذاشت و ايران همچنان در اشغال نيروهاي متفقين باقي ماند، ولي پس از چند سال، نيروهاي متفقين زمان تخليه نيروهاي خود از ايران را دوم مارس 1946 (12 اسفند 1324) اعلام نمودند که اين وعده تا ماه ها پس از زمان اعلام شده عملي نگرديد.
به عبارتي نيروهاي متفقين، ايران را به مدت پنج سال در اشغال خود داشتند که يک سال آخر آن پس از پايان جنگ جهاني دوم بوده است1.
نيروهاي متفقين در سال هايي که ايران را در اشغال خود داشتند، دست تعدي به اموال و مايملک مردم شهر و روستا گشوده مشکلات عديده اي براي مردم پديد آوردند.
مثلاً روستاي کوچکي همچون ملارد که جمعيتي در حدود پانصد نفر داشت از تعدي آنان در امان نبوده است.
در گفتگو با برخي از سالخوردگان ملارد و اين که چه خاطره اي از جنگ جهاني دوم دارند، موارد ذيل را ياد نمودند:
ـ يکبار چند تن از سربازان متفقين با يک گاري دو اسبه از جانب کرج به ملارد آمده و پس از گذشتن از مقابل قهوه خانه، به سمت علي شاه عوض (شهريار) رفته اند. مردم با ديدن آنان وحشت زده خود را پنهان نموده اند.
ـ يکبار چند تن از سربازان متفقين سوار بر اسب به ملارد آمده و از يکي دو نفر از اهالي ملارد تقاضاي آب و علوفه براي اسب هاي خود نموده اند. اهالي ملارد که دچار رعب و وحشت گرديده بودند، اسب هاي آنان را علوفه داده و به خود آنان نيز آب و غذا مي دهند. اين سربازان در هنگام رفتن، مقدار زيادي علوفه و آذوقه نيز از خانه هاي مردم برداشته با خود مي برند.
ـ سربازان متفقين در چند نوبت به ملارد وارد شده و به جبر و زور به منازل مردم وارد شده و نان و آذوقه آنان را به يغما برده اند.
ـ يکبار چند ماشين نظامي متفقين از مکاني که بعدها گاوداری کهبد در آنجا احداث گرديد در حال گذر بوده اند که يکي از ماشين ها، چرخ هايش در گِل و لاي زمين فرو مي رود؛ سربازان متفقين به ملارد آمده و يکي از دو لنگه ي درِ قلعه ملارد را کنده و براي بيرون آوردن ماشين از آن بهره مي گيرند و به اعتراض اهالي ملارد نيز توجهي نمي کنند.
آنان پس از بيرون آوردن ماشين، آن لنگه ي در را در گِل و لاي زمين رها کرده و مي روند. چون آن لنگه ي در، بر اثر فشار ماشين دچار شکستگي گرديده و غير قابل مصرف بوده، اهالي از بازگرداندن آن به محل اوليه خود ابا مي نمايند.
پي نوشت:
رک: مطبوعات فارسي دولت انگلستان در هند، فصلنامه رسانه، سال12، ش1، ص120ـ121.
برگه از وبلاگ ملاردی ها جناب آقای معين الدين محرابي
