از طریق جاده آسفالتی در غرب صفادشت که به سمت جنوب و روستای امیریه ادامه یافته به قلعه نزدیک می شویم.
در میانه جاده راهی فرعی به سوی شرق ما را به قلعه می رساند.
ادامه مسیر با تغییر جهت به سمت شمال به قلعه کهریز می پیوندد.
قلعه حسین آباد با مساحتی حدود ۱۳ هزار متر مربع بر کناره این جاده، که ارتباط میان امیریه و آبادی های شمالی را برقرار می کند، در منطقه ای هموار و کشاورزی قرار دارد.
با وجود اقلیم خشک حاکم امروز بر منطقه ادامه فعالیت های کشاورزی به طور محدود و وجود شواهد سکونت گاه های قدیمی از آبادانی منطقه در گذشته های دور حکایت دارد.
ساختار قلعه حسین آباد شامل باروهای چینه ای کنگره دار ، چهار برج مدور در چهار زاویه اصلی و واحدهای استقراری داخلی است.
مصالح عمده عبارت است از چینه ، خشت ، آجر و کاه گل .
در شمال قلعه گودال وسیعی بر اثر عملیات استخراج شن و ماسه وجود دارد .
شرق قلعه زمین کشاورزی همواری است؛ از جنوب به جاده آسفالت و از غرب به راهی خاکی منتهی می شود.
در محوطه داخلی قلعه فضای خاک برداری شده وسیعی به چشم می خورد. این بخش مشابه گودال بزرگ خارج از باروی شمالی قلعه است. ظاهرا از نظر زمین شناسی قلعه حسین آباد به ویژه بخش شمالی آن بر رسوبات شنی قرار گرفته؛ و در دوران اخیر فعالیت های استخراج شن و ماسه در آن صورت پذیرفته است. ورودی قلعه بنای دو طبقه ای در ضلع شرقی است.
با ورود به قلعه واحدهای ساختمانی متعددی در امتداد باروی شرقی دیده می شود. ضلع شمالی هم واحدهای مشابهی دارد که غالبا فرو ریخته اند.
با توجه به خاک برداری در محوطه مرکزی قلعه اطلاعی از وضعیت معماری و ساختمانی این بخش نداریم. تقریبا در عمق یک متری ضلع شرقی گودال مرکزی بقایای لوله های سفالینی دیده می شود که در کنار هم چیده شده اند . این شواهد شاید مربوط به ساختار آب رسانی در کف محوطه داخلی قلعه باشد.
نوع معماری ضلع شمالی وجود کاروان سرا را در ذهن تداعی می کند.
