کلاه مردان بر سه قسم بود: نمدي، عرقچين و شاپو. عده اي کلاه نمدي و عده اي عرقچين بر سر مي گذاردند. عده اي نيز از کلاه شاپو که کلاهي تمام لبه بود و به آن شاپگا مي گفتند استفاده مي کردند. مردان خانواده هاي اعيان و اشراف و ثروتمند کلاه شاپو بر سر مي گذاردند و مردان خانواده هاي معمولي، بيشتر از عرقچين استفاده مي کردند.
کفش مردان
گيوه: نوعي کفش که کف آن از چرم يا لاستيک هاي ضخيم بود و رويه ي آن از نخ هاي ضخيم پنبه اي بافته مي شد. گيوه بر چند نوع بود. گيوه معمولي که غالباً از يزد، قم و ساوه مي آوردند. گيوه کرمانشاهي که نوک آن پهن و کف آن از چرم بود. گيوه مَلکي که کف آن چرم و نوک آن باريک و برگشته بود و نوعي گيوه عالي و مرغوب که آن را گيوه سنجاني مي گفتند. بيشتر اهالي ملارد قديم گيوه مي پوشيدند.
چارُق: کفش چرمي که بندها و تسمه هاي بلند داشت و به ساق پا بسته مي شد و بيشتر توسط کارگران پوشيده مي شد.
گالش: نوعي کفش لاستيکي که بيشتر در ايام بارندگي و گِل و لاي بودن زمين مورد استفاده قرار مي گرفت.
کفش چرمي: همانند کفش هاي چرمي که امروزه رايج است.
نعلين: نوعي دمپايي که کف آن چوبي و عقب نداشت و قسمت روي آن از چرم بود.
شلوار مردان
ـ بيشتر مردان در بيرون از منزل از نوعي شلوار به نام «بِز» که همانند شلوارهاي کردي و با طنابي نازک بسته مي شد استفاده مي کردند.
کفش زنان
گالش: اين کفش همانند گالش مردان بود و مورد استفاده آن نيز همان بود.
اُرسي: نوعي کفش چرمي و پاشنه دار که به نوعي از آن «نعل بخيه» مي گفتند.
لباس زنان
لباس زنان ملارد قديم عبارت بود از: شلوار، شليته، روسري، چاقچور و چادر کمري.
زيورآلات زنان
از جمله زيورآلات زنان در ملارد قديم، گوشواره اي بود که به آن گوشواره تخته اي مي گفتند. اين گوشواره، سنگين و تاجدار بود و به جهت سنگيني آن، هنگامي که به گوش مي آويختند، توسط نخي آن را به دور گوش مي بستند تا سنگيني آن باعث آسيب رساندن به گوش نشود.
برگه از وبلاگ ملاردی ها جناب آقای معين الدين محرابي
